Han Abelsma

 
Hallo Oud-Maliebaan klasgenoten,

Hoe Henk Nagtegaal mij gevonden heeft, weet ik niet, maar zijn initiatief vind ik geweldig. Els Kalkman had mij al eens gebeld, maar na een computercrash was ik haar gegevens kwijtgeraakt. Erg leuk de verhalen van oude (fout woord) bekenden te lezen en daarom ook mijn verhaal.

Na de Maliebaan ben ik naar College Blaucapel gegaan en met wat pijn en moeite de HBA-a weten af te maken. Na jaren feestvieren op de Pabo bleek mijn hart niet in het onderwijs te liggen. Tijdens mijn diensttijd kwam ik in aanraking met fysiotherapiestudenten en begon mijn interesse voor dat vak en is nooit meer verdwenen.
Sinds 1986 werk ik in een maatschap in Nieuwegein. Het werk boeit mij nog steeds, hoewel regering en verzekeraars voortdurend hun best doen je de lol te ontnemen.

Bij het begin van mijn fysiotherapieopleiding raakte ik in de ban van de roeisport en het heeft mij niet meer losgelaten. Jaren keihard trainen, het uiterste uit jezelf halen, vond ik prachtig.
Ook het coachen van ploegen bleek mij goed te liggen. (Pabo+fysio geen slechte combinatie).
Deelnames aan WK’s en Olympische Spelen waren geweldig. Na verloop van jaren merk je dat er niet méér uit te halen valt en wordt het meer van hetzelfde. Vervolgens loop je tegen Lotte aan, die een prachtige dochter en een heerlijke zoon baart (nu 13 en 11 jaar oud) en weet je dat er zaken zijn die veel belangrijker zijn dan roeien. Nog steeds ben ik graag sportief bezig met allerlei activiteiten.

De herinneringen aan de Maliebaanschool worden steeds gedetailleerder. De vriendjes en vriendinnetjes in de buurt (Gijs Boot, Irene Reidt, Emmeke Oostdijk, Anet Braams, Kees Bieger, Roberto van Gerrevink) en iets verder weg (Bernhard Vente, Henk Nagtegaal, Kees Scherrenberg, Ronnie Bomas, Jan Ruitenbeek), je ziet ze zo weer voor je. Bij deze laatste schiet mij een van de beste grappen van mijn Maliebaanschooltijd te binnen. In een tijd dat televisie net zijn intrede doet en in Christelijke kringen met enig argwaan wordt bekeken, heeft de oer serieuze juf Eijkman een paar lessen aan pygmeeën in Ruanda besteed en stelt bij een volgende les de vraag: Welke volken leven in deze tijd nog in het Stenen Tijdperk?”, waarop Jan Ruitenbeek antwoordt: ”De Flintstones, juf!” Ik zie glashelder voor me hoe juf Eykman ontploft en de klas het massaal in de broek doet, omdat niemand hardop durft te lachen. Mooie herinneringen aan de tijd met Juf van de Hoef in Wijk aan Zee en de wandschildering van het Gross Deutsche Reich, dat er gelukkig nooit gekomen is.

Ik hoop dat we op de reünie nog veel mooie verhalen kunnen vertellen.

Han Abelsma.

                  Wil je m'n e-mailadres, meld je dan bij de webmaster.